Ik zat al tegen half 9 achter het stuur na eerst een paar foto's van de drooggevallen baai te hebben gemaakt. Het verschil tussen en en vloed kan in dit gedeelte van het eiland zomaar 4 meter bedragen. Vandaag wilde ik naar het meest noordelijk puntje van het zuider eiland. Ik reed via Tekaka en Collingwood naar "Cape Farewell". Deze naam is bedacht door de ontdekkingsreiziger kapitein Cook die in 1770 het zuider eiland weer verliet. Op het terras van het meest noordelijkste liggende café koffie gedronken en daarna nog even in de omgeving rond gebanjert. Het café ligt aan de "Golden Bay". Deze baai wordt aan de noordzijde gescheiden van de Tasman zee door een landtong van maar liefst 35 km lang. Elk jaar groeit daar ongeveer 6,5 meter aan. Het overgrootte deel van deze landtong is eigendom van de Maori's en zij exploiteren deze dmv sightseeing per bus. In de "Golden Bay" stranden met regelmaat walvissen; soms wel met 40 à 50 tegelijk. Ze overleven het bijna nooit ondanks de inzet van veel, snel op te roepen, vrijwilligers. Daarna weer naar het zuiden gereden. Tot Collingwood een lifter meegenomen en heb ik nog even in het plaatselijke museum rondgekeken. Verderop bij Tekaka naar de "Waikoropupu Springs" gereden. Hier komt per seconde ongeveer 1400 liter zeer helder water uit de grond. De Maori's gebruikten deze speciale plek voor ceremoniële doeleinden. Ook hier is weer een korte wandeling omheen geborduurd, door het DOC, met veel informatie bordjes. Op de parkeerplaats een verlate lunch genomen en weer door naar Motueka. Daar de weg door de "Motueka Valley" genomen die vol staat met boomgaarden. Na een uur rijden een kampeer plekje gevonden in het "Tapawera Settle Holiday Park". Ook hier lijkt het wel of ze 50 jaar achterlopen (ouwe meuk allemaal).Maakt ook niet uit want alles is heel erg schoon. Straks eten en morgen ga ik weer verder; eerst richting Murchison.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten