maandag 25 maart 2013

Zondag 24 maart

We waren er al vroeg uit vanmorgen want we gaan met de 4wheel drive een grote grindbak ik.  Het was zo'n 2 uur rijden, incl. 40 km gravelweg, richting Arthur's Pass voordat we Lake Coleridge zagen. Dit meer is een overblijfsel van een verdwenen gletcher. Alleen de enorme hoeveelheid stenen herinnert daar nog aan. Er lopen ook nog veel stroompjes water doorheen. We zijn naar het midden van deze stenenvlakte gereden.  Daar hebben we geluncht. Het leek wel een maanlandschap....zo ver je kon kijken alleen maar stenen tussen de bergen. Heel apart. Wel heel leuk om daar te rijden. Heel langzaam reden we en ik sta er versteld van dat ik er geen whiplash aan over gehouden heb. Je moet heel goed opletten want voordat je het weet knal je met je hoofd tegen het zijraam. We waren tegen half vijf weer thuis en Klaas is toen zijn gazon en oprijlaan gaan maaien. Savonds hebben we de BBQ aangestoken en heerlijk gegeten.

vrijdag 22 maart 2013

Zaterdag 23 maart

Vanmorgen hebben we om half 12 Bea afgezet op het vliegveld want ze heeft zondag een seminar in Auckland op het noorder eiland. Samen met Klaas ben ik daarna het International Antarctic Center gaan bezoeken. Er is hier veel informatie te vinden wat betreft Antartica. Zo kun je kleine zeehondjes bewonderen, het een en ander zien over de poolexpedities in het begin van vorige eeuw, een 4d movie bekijken, een rondrit over een parcour met een poolvoertuig en zelf ervaren als het 40 km per uur waait bij -8 graden. Ook wordt er het een en ander verteld over de onderzoek stations die verschillende landen hebben op Antarctica. Wat ik niet wist is dat vanuit Christchurch de vliegtuigen met voorraden en onderzoekers vertrekken naar Antarctica. Grotendeels gebeurt dat met een Hercules C-130 van het Amerikaanse leger waaronder hydraulische ski's zijn gemonteerd zodat ze op sneeuw maar ook op een betonnen vliegveld uit de voeten kunnen. Heel interessant allemaal. Daarna hebben we een bezoek gebracht aan het museum van de Nieuw Zeelandse luchtmacht. Daar stonden verschillende vliegtuigen uit verschillende decennia tentoongesteld. Vanavond zijn we naar een rugby wedstrijd geweest in het stadion van de Christchurch Crusaders. Ze speelden tegen een Zuid Afrikaans team; The South Knights. Rugby is dé sport in Nieuw Zeeland dus ik moest op zijn minst een wedstrijd bijwonen. Er was een heerlijke sfeer in het stadion. Ik heb een hele leuke wedstrijd gezien en goed genoten.

Vrijdag 22 maart

Vandaag stond een bezoek aan Christchurch op mijn programma. Ik wilde met eigen ogen wel eens zien wat voor schade de aardbeving van februari 2011 de stad heeft aangericht. Van het centrum is niet veel meer over. Heel veel gebouwen zijn met hekken afgeschermd omdat ze niet meer veilig zijn. Ook veel open plekken in het centrum waar al het puin al is geruimd. Nadat het puin is afgevoerd moet de grond gestabiliseerd worden voordat er weer herbouwd kan worden. En daar hebben ze grote problemen mee. De hele binnenstad staat vol met kranen en veel wegen zijn of plaatselijk erg verzakt of afgesloten. Het is zo triest om te zien. Ook zijn de verzekeringen erg terughoudend met het uitkeren van schade bedragen. Hiervoor zitten veel mensen tot hun nek in de financiële problemen. Wat wel erg mooi is dat het weggevaagde winkelcentrum, nadat de grond weer vrijgegeven is, al tijdelijk weer herbouwd is. Door zeecontainers te stapelen en in verschillende kleuren te spuiten hebben veel winkels een nieuw onderkomen gevonden; een hele creatieve oplossing. Smiddags heb ik de botanische tuinen bezocht. Ik heb er waanzinnig mooie bomen in het park gezien. Enkele van deze bomen komen van het noordelijk halfrond (door de Engelsen geïmporteerd ) en doen het erg goed. Daarna naar het naastgelegen museum van Christchurch want daar is een tentoonstelling over Sir Scott. Scott probeerde, net als de Noor Amundsen, als eerste de zuidpool te bereiken. Uiteindelijk was Amundsen er als eerste en zijn Scott en zijn expeditieleden op de terugweg allemaal omgekomen. De hut die Scott en zijn mannen in 1913 op Antarctica hebben gebouwd is sinds kort helemaal gerestaureerd. Zelfs de voorraden die Scott in de hut heeft opgeslagen zijn er nog.
Aan het eind van de middag heb ik samen met Klaas en Bea nog lekker geborreld op een terras en heerlijk gegeten.

Donderdag 21 maart

Nadat ik vanmorgen eerst de auto voor een beurt naar de garage heb gebracht zijn Bea en ik naar Klaas zijn werk gereden. Daar zijn we overgestapt in Klaas zijn auto. Daarmee zijn we naar Akaroa gereden op Banks Peninsula dat ten oosten van Christchurch ligt. Het was wederom een wolkenloze morgen. Onderweg natuurlijk weer ergens koffie gedronken. Daarbij heb ik een stuk worteltaart met een bakje zure room met mango saus gekozen. Deze combi is zooo...lekker! Even na elven kwamen we in Akaroa aan en heb gelijk een "Swimming with Dolphins" geboekt. Bea wilde niet want ze had het vorig jaar al eens gedaan. Zij ging mee als toeschouwer op de boot en kon dus mooi foto's en films maken. We konden nog mee met de trip van half 12 dus dat kwam erg goed uit. Nadat iedereen zich in een wetsuit had gewurmd vertrok de boot. Er was geen wind dus het water in de baai was bijna rimpelvij. In combinatie met de zon was dat natuurlijk fantastisch en konden de dolfijnen ook makkelijker gespot worden. Nadat er een aantal dolfijnen gezien waren ging ik het water in en al gelijk zwommen er 2 op iets meer dan armlengte aan mij voorbij. Was heel gaaf. Het zijn Hector dolfijnen. Ze krijgen een maximale lengte van ongeveer 1,30 m tot 1,50 m. Ook heb ik een paar moeder dolfijnen met babies gezien. De kleintjes zwemmen zij aan zij met hun moeder en waren ongeveer 50 cm lang. Op het moment dat de dolfijnen door gezwommen waren gingen we weer aan boord en begon de zoektocht weer opnieuw. Met regelmaat hebben we dolfijnen gezien en ben ik ook weer het water ingegaan. Maar zo dichtbij als de eerste keer gebeurde niet meer, zelfs niet toen er 7 om ons heen zwommen. Ook kwam er een blauwe pinguïn voorbij zwemmen. Deze pinguïnsoort word niet groter dan ongeveer 35 cm. Maar toch leuk om er eentje in zijn natuurlijke habitat te kunnen aanschouwen. Jammer genoeg kan ik jullie geen foto's hiervan laten zien; die staan niet op mijn mobiel. Als ik weer thuis ben zal ik ze op dit blog plaatsen. Na ruim 3 uur stonden we weer aan wal en kon er gedoucht worden. Daarna heb ik met Bea een heerlijke lichte lunch gehad en zijn we naar Christchurch terug gereden waar we Klaas troffen bij een restaurant. Ik wilde hen graag een etentje aanbieden voor de mooie tijd die ik met hen heb beleefd. Toen we weer thuis waren hebben we nog de film "The Way", die gaat over de "Camino de Santiago", gekeken. De Camino, die we vorig jaar hebben gelopen, loopt nog steeds als een rode draad door ons leven en zorgt voor een enorme verbondenheid. Vandaag was weer een superdag!

zondag 17 maart 2013

Maandag 18 maart

Veel regen en onweer gehad vannacht dus slecht geslapen. Nadat ik de sleutel had ingeleverd bij de receptie ging ik op weg naar Moana aan de noordkant van Lake Brunner. Het regende maar aan de overkant van het meer zag ik een mooie regenboog. Ik heb daar een paar mooie foto's van genomen. Ben daarna, in de regen, via Greymouth en Kamara Junction, via highway 73, naar Arthurs Pass gereden. Deze weg staat erom bekend dat ze door een prachtig gedeelte van de alpen loopt. Het laatste stuk naar Arthurs Pass is met zijn 16% stijgingspercentage best wel heftig. Vergezichten heb ik door het lage wolkendek en de vele regen vrijwel niet gezien maar wat er te zien viel was heel erg mooi. Uiteindelijk kwam ik even na vieren aan in Rangiora. Mijn nog natte buitentent heb ik te drogen gehangen in de carport. Klaas en Bea kwamen een uurtje later thuis en hebben we samen gegeten en lekker bijgepraat. Aangezien de weersvoorspellingen nog niet zo goed zijn plan ik voor morgen een rustdag in.

Zondag 17 maart

Na een nacht met veel regen, heb ik vanmorgen mijn binnentent toch nog droog kunnen inpakken. De buitentent ligt nat in een vuilniszak. Voor het eerst in 3 maanden heeft het veel geregend. Dat is maar goed ook want alles op het land is gort en gort droog. In sommige gebieden is er zelfs een water tekort. Eigenlijk heb ik de hele dag min of meer in de regen gereden. Eerst naar Murchison en daar koffie gedronken en getankt. Geld pinnen was niet mogelijk; mijn pas werd niet geaccepteerd. Dus op maar naar Reefton en daar geld uit een ATM gehaald. Daarna geluncht in dit oud goud mijnwerkers stadje en weer verder naar "Lake Brunner". Omdat het nog regende had ik geen zin om in mijn tentje te gaan overnachten dus is het een motel geworden. En je raad het al.....toen ik geboekt had werd het droog. Ik ben tot nu toe de enige gast op het complex met motel kamers en kleine lodges. Verder loopt er nog een hele nieuwsgierige Kewa rond. Erg tam zijn deze dieren. Morgen ga ik richting Arthurs Pass.

Zaterdag 16 maart

Ik zat al tegen half 9 achter het stuur na eerst een paar foto's van de drooggevallen baai te hebben gemaakt. Het verschil tussen en en vloed kan in dit gedeelte van het eiland zomaar 4 meter bedragen. Vandaag wilde ik naar het meest noordelijk puntje van het zuider eiland. Ik reed via Tekaka en Collingwood naar "Cape Farewell". Deze naam is bedacht door de ontdekkingsreiziger kapitein Cook die in 1770 het zuider eiland weer verliet. Op het terras van het meest noordelijkste liggende café koffie gedronken en daarna nog even in de omgeving rond gebanjert.  Het café ligt aan de "Golden Bay". Deze baai wordt aan de noordzijde gescheiden van de Tasman zee door een landtong van maar liefst 35 km lang. Elk jaar groeit daar ongeveer 6,5 meter aan. Het overgrootte deel van deze landtong is eigendom van de Maori's en zij exploiteren deze dmv sightseeing per bus. In de "Golden Bay" stranden met regelmaat walvissen; soms wel met 40 à 50 tegelijk. Ze overleven het bijna nooit ondanks de inzet van veel, snel op te roepen, vrijwilligers. Daarna weer naar het zuiden gereden. Tot Collingwood een lifter meegenomen en heb ik nog even in het plaatselijke museum rondgekeken. Verderop bij Tekaka naar de "Waikoropupu Springs" gereden. Hier komt per seconde ongeveer 1400 liter zeer helder water uit de grond. De Maori's gebruikten deze speciale plek voor ceremoniële doeleinden. Ook hier is weer een korte wandeling omheen geborduurd, door het DOC, met veel informatie bordjes. Op de parkeerplaats een verlate lunch genomen en weer door naar Motueka. Daar de weg door de "Motueka Valley" genomen die vol staat met boomgaarden. Na een uur rijden een kampeer plekje gevonden in het "Tapawera Settle Holiday Park". Ook hier lijkt het wel of ze 50 jaar achterlopen (ouwe meuk allemaal).Maakt ook niet uit want alles is heel erg schoon. Straks eten en morgen ga ik weer verder; eerst richting Murchison.

vrijdag 15 maart 2013

Vrijdag 15 maart

Om kwart voor 10 vanmorgen ben ik naar het kantoor van de watertaxi gelopen. Voor het kantoor stond de watertaxi op een trailer en die zat weer vast aan een grote tractor. Nadat we op het droge ingescheept waren reden we in de watertaxi naar het strand waar de boot ter water werd gelaten. Na een korte uitleg van de veiligheidsprocedures gingen we eerst naar een baai, iets ten zuidelijker, om nog 7 andere toeristen over te nemen van een andere watertaxi. In die baai steekt een rots boven water uit in de vorm van een gespleten appel; "Split Apple Rock". Daarna naar het noorden gevaren en de schipper kweet zich een uitstekende gids. Bij een eilandje zijn we nog gestopt om jonge zeehonden te spotten. In Anchorage bay ging ik met nog 4 anderen van de boot af en ging de watertaxi met zijn 225 pk en 50 km per uur weer verder. Hier heb ik eerst een tocht van zo'n anderhalf uur gelopen op een schiereiland met mooie vergezichten. Nadat ik weer op Anchorage beach kwam heb ik daar op het strand mijn meegebrachte lunch gegeten. Het was niet zo'n mooie dag als gisteren; meer wolken vandaag. En daar was ik niet teleurgesteld over want dit was beter loopweer. De tocht terug naar Marahau duurde ongeveer 4 uur maar was niet echt bijzonder. Maar dat was een varensoort wel. Een enkel blad was wel 4 tot 4,5 meter lang en de tak was zwart en zo'n 6 cm dik. Heel erg mooi. Verder liep het pad redelijk vlak en was erg gecultiveert. Toen ik bij het eindpunt aankwam heb ik in het café genoten van een groot stuk cheesecake met een pint bier.  Na zo'n tocht is dat zo lekker....!  Terug op de camping gedoucht en s'avonds een pizza "au feux du bois", of "woodfire" zoals ze hier zeggen, besteld. Glaasje wijn erbij..... Een topdag gehad.

woensdag 13 maart 2013

Donderdag 14 maart

Vandaag dus uit Nelson vertrokken richting Marahau. De zon scheen volop dus met mijn factor 70 maar weer ingesmeerd.  De weg naar Marahau find langs de kust en langs een grote lagune. Tegen 2 uur op de plaats van bestemming aangekomen. Mijn tent opgezet bij "The Barn"; een backpackers gebeuren met campsite en cabines. Het is wel te merken dat het seizoen voorbij is; heerlijk rustig overal. In de loop van de middag heb ik en watertaxi geboekt voor morgen want ik wil naar een baai verderop en dan teruglopen naar de camping. Terug op de camping wat gekletst met een paar Duitse backpackers en gelezen in het zonnetje. Heel relaxed dus vandaag. Na het avondeten een flesje wijn open getrokken en gelezen. Voor half negen was het al donker; wat een verschil met begin februari.

Woensdag 13 maart

De vogels hebben mij vanmorgen op een heerlijke rustgevende manier gewekt. Zoveel verschillende vogels waren aan het kwetteren, heerlijk gewoon.  Op het strand van de baai heb ik ontbeten en daarna de boel ingepakt en tegen half 10 naar het westen gereden; Okiwi Bay was mijn doel. Dat was uiteindelijk zonde van mijn tijd. De rit was mooi maar Okiwi was uitgestorven. Zag er allemaal triest uit met de bewolking van vandaag. Dus verder naar Nelson dit is een wat grotere plaats in het noorden van het zuider eiland. In de stad mijn auto geparkeerd en naar "Mountain Design" gegaan om een andere slaapzak te kopen. Het seizoen loopt op het einde dus is er uitverkoop. Uiteindelijk heb ik er eentje gekocht met eendendons met 40% korting. Kijk daar kan ik wat mee. De slaapzak waar ik afgelopen weken in geslapen heeft een synthetische vulling en weegt ook beduidend meer. Ondertussen was het al 4 uur dus tijd om een camping te gaan zoeken. Bij de gemeentelijke informatie balie wisten ze er wel een paar. Dus ik naar het "Brook Valley Holiday Park". Als je dat leest denk je: dat is wel wat. Nou.....echt ouwe meuk!  Heb ik dat ook eens meegemaakt. Op het park wonen ongeveer 50 personen permanent in tenten, caravans en zelf gefabriceerde woonruimten. Sommige zijn heel erg leuk. Straks maar mijn maaltijd gaan bereiden en dan morgenvroeg hier snel weer weg richting het "Abel Tasman National Park".

dinsdag 12 maart 2013

Dinsdag 12 maart

Nadat ik voor mijn doen laat wakker werd (half 9) de boel ingepakt, en na het ontbijt vertrokken richting het noorden. Op de kustweg was het erg rustig dus reed ik zelf ook lekker relaxed. Na zo'n 20 km bij "The Store" (een leuke koffie tent) in Kekerengu koffie met een Caramel Crème Pie genomen. Dat was weer Yummie! Je moet jezelf toch zo nu en dan kietelen. Ten zuiden van Blenheim ben ik door een enorm groot wijngaarden gebied gereden. Veel chateau's zijn ook te bezichtigen en men hoopt dan natuurlijk dat je met een aantal flessen de deur uit loopt. Na Blenheim richting Picton. Vanuit Picton varen er ferry's naar Wellington op het noorder eiland. In Picton mijn portemonnee aangevuld met cash en naar het westen gereden. Ik ben gereden over de "Queen Charlotte Drive" richting Linkwater. Deze weg is een "scenic road" en de maximum snelheid is 50 km per uur. De weg bestaat louter uit bochten maar is o zo mooi! Dus Reneetje er weer verschillende keren eruit om van de panorama's (mooie baaien en dito stranden) te genieten. Bij Linkwater afgeslagen naar het noorden een schiereiland op. Ook hier weer een weg met louter bochten. Zo mooi maar wel vermoeiend. Halverwege deze weg aan de "Nikau Cove" een standaard camping van het DOC gevonden. Ik sta dus aan het strand met uitzicht op een baai...zo mooi! En het is hier heel erg rustig; een campervan en nog een tentje. De rest van de middag heerlijk gelezen en s'avonds gegeten. Nu ik dit schrijf zijn verschillende vogels aan het zingen. Ik zit midden in de natuur...heerlijk!

maandag 11 maart 2013

Maandag 11 maart

Vanmorgen samen met Bea naar Rangiora gereden want de auto moest een WOF (een half jaarlijkse APK) ondergaan. Ondertussen in een café een heerlijke koffie met een caramel koek gehad en gezellig bij gepraat. Na een uurtje de auto bij de garage gehaald en naar de supermarkt voor een paar kleine boodschappies. Thuis lekker geluncht en om 1 uur ben ik in noordelijke richting vertrokken naar Kaikoura. Wederom een mooie rit naar de kust. Vlak bij Kaikoura is een zeehonden kolonie en ze bivakkeren zeer dicht bij de kust. Er lag er eentje te relaxen op 3 meter vanaf het punt waar ik stond. Best wel gaaf. Ondertussen was het al 4 uur geworden, was het zwaar bewolkt en miezerde het zo nu en dan. Dus besloot ik om hier maar ergens te overnachten. Op een "Top 10 Holiday Park" dus.  Morgen verder naar het noorden rijden, naar Blenheim. De weersverwachtingen zijn daar aankomende week zeer zomers.

zondag 10 maart 2013

Zondag 10 maart

Gisteravond nog een lange tijd op het strand van het meer naar de heldere hemel gekeken. Er waren zoveel heldere sterren te zien. Ook waren er misschien wel miljoenen kleine sterren in een baan van oost naar west.....de melkweg. Een prachtig schouwspel.  Vanmorgen om 8 uur eruit en het was goed koud en de tent was drijfnat. Een uurtje later was ik weer onderweg naar een meertje in de buurt om te lopen in een wildlife reservation. Maar het hek dat toegang moest geven tot de track was met een hangslot afgesloten dus dat ging niet door. Dus maar naar "Arthur Pass" om daar morgen de "Avalanche Track" te gaan doen. Na zo'n 15 km na Lake Tekapo begon het te regenen en dat heeft het enkele uren gedaan. Mijn eerste echte regen in 6 weken!  De weersverwachting voor "Arthurs Pass" zijn ook voor de eerstvolgende dagen ook niet erg goed dus besloot ik om naar het noorden te gaan rijden. Dan rij ik langs de woonplaats van Klaas en Bea dus daar maar even aankloppen. Heb daar mijn tent laten drogen en de was gedaan. Aangezien de auto een APK keuring moet ondergaan ga ik dat morgen laten doen en slaap ik dus sinds weken weer heerlijk in een bed. Vanmiddag heb ik Klaas zijn auto gewassen omdat hij vw een spier probleem dat op het moment zelf niet kan. Bea had heerlijk gekookt voor ons. Vanavond heb ik van hen nog een paar nuttige tips gekregen om de aankomende 11 dagen goed door te kunnen brengen. Dus ga ik zo mn bedje opzoeken.

zaterdag 9 maart 2013

Zaterdag 9 maart

Toen ik om 8 uur wakker werd lag de camping net niet in de wolken. Een vochtige bedoening was het. Toch maar om kwart over 9 met mijn voorgenomen tocht begonnen naar de "Hoover Glacier". Een niet al te moeilijke tocht die uit en thuis zo'n 3 uur in beslag neemt. Er waren 3 grote swingbridges in opgenomen. Het einde van de tocht was het "Hoover Glacier Lake". In het meer dreven grote stukken blauw ijs die van de gletcher waren afgebrokkeld. De oppervlakte van de gletcher, die vrij laag ligt, was bedekt met zwarte aarde leek het wel. Aarde die door de wind erop geblazen is. Bij aankomst op de camping geluncht en daarna begonnen aan de 2e tocht van de dag. Die was volgens de folder steil. Dat was het ook maar best te doen. Vervolgens was het alleen maar houten trappen opklauteren. Erg saai dus, na zo'n 1000 treden, ben ik maar teruggegaan. Ik had het kunnen weten want bij de onderste trede stond een bordje waarop stond "First of 1878".  Beneden op de camping heb ik toen mijn boeltje ingepakt en ben naa "Lake Tekapo" gereden waar ik op een holiday park aan het diep blauwe meer sta. Daar heb ik vanmiddag even in gezwommen en warempel het water was weer koud.  Aan het begin van de avond wat boodschapjes gedaan en gegeten. Het is een heldere hemel vanavond dus de kans zit erin dat ik vanavond als het donker is, de melkweg ga zien met zijn miljoenen sterren. Fingers crossed dan maar.

vrijdag 8 maart 2013

Vrijdag 8 maart

Bij de pharmacy heb ik vanmorgen geprobeerd een knie brace te bemachtigen maar die waren niet meer voorradig. Uiteindelijk geslaagd bij een sportzaak en ik moet zeggen dat het echt wel helpt. De rit vandaag van Cromwell naar Mount Cook was weer betoverend mooi. Een strak blauwe hemel en een dikke 26 graden.Het eerst stuk naar Omarama leek wel alsof je door maanlandschap reed. Ben dus ook verschillende keren gestopt om foto's te nemen. In Omarama op een terras koffie met een nog warme blueberry muffin genuttigd. Daarna richting Mount Cook via Twizel. Twizel ligt aan de zuidkant van Lake Pukaki. De weg naar de eindbestemming van vandaag loopt aan de westkant van dat meer. Ik zal ongeveer 10 tegenliggers hebben gehad gedurende 50 km. Heerlijk rustig! Het plaatsje Mount Cook (The Heritage) stelt helemaal niets voor. Er is wel een museum ter nagedachtenis van sir Edmond Hillary; samen met zijn sherpa beklom hij als eerste de Mount Everest. Bijna aan de voet van de Mueller Glacier een camping gevonden en daar mijn tentje in de volle zon opgezet. Smiddags een tocht van een kleine 2 uur gemaakt naar de voet van diezelfde gletcher. Prachtige vergezichten.  Er liggen hier 3 gletchers naast elkaar. De Mueller-, de Hooker- en de Tasman gletcher. Die laatste is de grootste van Nieuw Zeeland en is maar liefst 27 km lang, op z'n breedst 3 km en op zijn dikst 600 meter. Vanavond niet te laat mijn mandje in omdat ik morgenvroeg de "Hooker Valley Track" van ruim 3 uur wil doen en smiddags de "Sealy Torns Track" van 4 uur.

donderdag 7 maart 2013

Donderdag 7 maart

Een relaxte dag is het geweest. Nadat ik in Queenstown heerlijk heb ontbeten kon ik om 12 uur de bus in om mijn auto te gaan halen in Routeburn Shelter; het begin van de Routeburn Track. De chauffeur reed op z'n dooie akkertje en stopte onderweg zelfs 2 keer om zijn passagiers te laten genieten van het uitzicht. Nadat in Glenorchy de helft van de passagiers de bus hadden verlaten reden we via een 20 km lange gravelweg naar de Routeburn Shelter waar mijn auto geparkeerd stond. Daar mijn rugzak ingeladen en weer dezelfde weg terug richting Queenstown. Van daaruit naar Cromwell gereden. Onderweg ben ik nog even gestopt bij een brug waar ge-bungy jumped werd. Je kon vanaf een terras zien hoe de waaghalzen ruim 50 meter naar beneden sprongen in een ravijn waar een snelstromende rivier zijn weg vond. Camera's namen de sprong van verschillende gezichtspunten op en dat werd vertoond op een grote videoscherm. De angst was bij verschillende mensen goed te zien. Eigenlijk was ik op zoek naar een bungy jump locatie waar je 143 meter naar beneden springt maar die kon ik jammer genoeg niet vinden. De rit verder naar Cromwell ging door een smal ravijn met aan weerszijden wijngaarden. De meeste wijnranken  zijn afgedekt met een witgekleurd gaas. Waarschijnlijk om de druiven tegen vogels te beschermen. In Cromwell in de plaatselijke supermarkt wat inkopen gedaan en tegen 5 uur stond de tent op de plaatselijke camping. Je kan wel zien dat het wekenlang niet heeft geregend want op de camping is geen groen sprietje gras te zien. Op deze camping is ook een café dus ik denk dat ik die vanavond met een bezoek ga verblijden.

Woensdag 6 maart

Toen vanmorgen wakker werd lag de hut in de wolken alsof er een dikke ondoordringbare mist hing. Voor het eerst na het ontbijt vertrokken met mn regenjack aan. Het ging gelijk steil omhoog de bossen in. Na een half uur mn regenjack uit en mn broekspijpen afgeritst. De temperatuur was goed te doen. Mijn knie voelde niet lekker dus bij de hut bij Lake Howden besloot ik om niet op de campsite daar te overnachten en de volgende dag terug te lopen zoals ik in eerste instantie van plan was. Dus door naar het einde van de tocht en met de bus terug naar de carpark zo'n 200 km verderop. Het was ondertussen ook begonnen met regenen. Bij het eindpunt bij The Device heb ik mw omgekleed en ben gelift naar Te Anau. Daar een heerlijke bak Chinees gegeten en om 5 uur met de bus naar Queenstown waar ik om kwart over zeven aan gekomen ben. Een camping opgezocht voor de nacht en tegen tienen lag ik al lekker te snurken.

Dinsdag 5 maart

Na het ontbijt vertrokken naar de volgende hut op 11,3 km afstand. Er staat 4,5 tot 6 uur voor. Het begon gelijk al stijl omhoog en mijn knie begon al tegen te sputteren.  Na een uurtje klimmen werd het al wat minder. Ben hem ook gaan ontlasten door meer mijn stokken te gaan gebruiken. Wederom vandaag in een prachtige omgeving gelopen grotendeels boven de boomgrens. De track ging ook langs een groot bergmeer op ongeveer 1100 meter; "Lake Harris". Na zo'n 2 uur bereikte ik het hoogste punt van vandaag; "Harris Saddle" op 1255 m. hoogte. Vandaar uit is er een loop van ongeveer 2 uur naar "Conical Hill" maar die heb ik vw m'n knie aan mij voorbij laten gaan. Na "Harris Saddle" ging het voornamelijk naar beneden. Ik ben regelmatig gestopt om te genieten van het uitzicht en om te drinken uit de vele stroompjes. Dat water is heerlijk; zo puur. Het laatste stuk naar de hut ging stijl naar beneden over een pad dat bedekt was met grote stenen. Heel goed uitkijken was dat dus. Later door een mooi bos en het pad was erg smal. De hut ligt aan "Lake Mackenzie" en na mn bed te hebben ingericht heb ik daar lekker in gezwommen. Wel koud maar erg verfrissend. Daarna geluncht en mijn laatste stuk kaas opgegeten.

Maandag 4 maart

Ik was er al vroeg uit vanmorgen na een lange nacht. Na het opnieuw indelen van mijn rugzak en een ontbijtje ben ik gereden naar de Routeburn carpark. Om even over half negen ben ik begonnen aan de zesdaagse tocht. In het begin had ik nog wel wat last van mijn linker knie maar na verloop van tijd bijna niet meer. Ik moet wel zeggen dat ik heel rustig gelopen heb vandaag en veel gebruik heb gemaakt van mijn poles. Vandaag leek het wel de dag van de swingbridges; ik ben over 5 van deze wiebelbruggen gelopen. Grotendeels vandaag door het bos gelopen. Bij de wat meer open stukken was het uitzicht ook gelijk weer fenomenaal. Het laatste uur was erg stijl omhoog over niet al te beste paden. Er werd nog aan verschillende stukken gewerkt om ze in een betere conditie te krijgen. Omstreeks lunchtijd arriveerde ik bij Routeburn Falls Hut op 1000 m hoogte. Ik was de eerste dus mijn bedje voor voor de nacht uitgezocht. Heerlijk geluncht en daarna een tijdje gelezen en met andere trampers gepraat.
Savonds om half 8 kwam de ranger een praatje houden en de tickets controleren. Aan de muur hing een grote lap stof met in 25 talen het volgende geschreven; vrolijk kerstfeest in Routeburn Falls. De ranger had een grote plak chocolade voor degene die de meeste talen kon raden. Samen met een Nederlandse vrouw had ik er 16 maar een Amerikaans gezelschap had er eentje meer. Dus geen chocola vor ons. Tegen half 10 mn mandje opgezocht en heerlijk geslapen.

Zondag 3 maart

Om half 8 vanmorgen mn bedje uit en na een ontbijtje Queenstown ingegaan. Er was een strak blauwe lucht. Bij het DOC, dat in een outdoorzaak is gevestigd, de tickets voor de Routeburn Track gehaald. Omdat ik vandaag alle tijd van de wereld heb maar eens de stad gaan verkennen. Eerst op een terras koffie met een cranberry muffin genomen. Daarna naar de haven gelopen waar de meeste jetboat excursies vertrekken. Er zijn opmerkelijk veel winkels waar kunst, in het breedste zin van het woord, geëxposeerd en verkocht wordt. Veel mooie dingen  gezien dus. Tegen de middag ben ik vertrokken naar het noorden; naar Glenorchy. De rit langs de oostelijke oever van Lake Wakatipu was werkelijk schitterend. Langs deze weg zijn verschillende uitkijkposten gemaakt en ik ben dan ook een aantal keren gestopt om ff rustig te kunnen genieten van de fantastische uitzichten. Na Glenorchy richting het begin van de Routeburn Track. Ik heb toen een afslag gemist en kwam dus heel ergens anders terecht. Stom.... maar het was wel een mooie rit dus maakte het me uiteindelijk bitter weinig uit. Nadat ik de goede weg had gevonden had ik de campsite voor vannacht vrij snel gevonden. Deze campsite ligt op 5 km afstand van het begin van de Routeburn Track. Straks eten en op tijd mn tentje in want morgen word een zware dag.

zaterdag 2 maart 2013

Zaterdag 2 maart

Vandaag ben ik naar Queenstown gereden via Mossburn en Five Rivers.Dat ligt zo'n 3 uur rijden ten noorden van Te Anau.  Het eerste stuk weg erheen gaat voornamelijk door heuvelachtig terrein met bergen tussen de 600 en 1000 m. Na Five Rivers liep dat al gauw op tot 2300 m hoogte. Queenstown ligt aan "Lake Wakatipu". Het is een toeristische stad en je kunt er allerlei activiteiten boeken. Ik zal er een paar noemen: kayakken, raften, hiken, heli-hike, heli-bike, met een jetboat over de Dart River scheuren, paragliden, mountainbiken en natuurlijk buggy jumpen met een maximale diepte van maar liefst 143 m. Ook kan je met een kabelbaan naar de "Ben Lomont" top op zo'n 1650 m hoogte. Je schijnt vanaf daar een prachtig uitzicht te hebben over het dal. Dus het is niet vreemd dat deze plaats een enorme aantrekkingskracht heeft op jongeren. In de winter is het een en al wintersport wat de klok slaat. Ook zijn hier in de buurt op verschillende locaties opnames gemaakt voor de "Lord of the Ring" films. Vanmiddag heb ik een bezoek gebracht aan de kapper want die sik mocht er nu wel eens af; hij begon me aardig te irriteren. Dus ik loop een kapsalon binnen en kon gelijk geholpen worden. Het was voor de kapster, ze komt uit Zuid-Korea, een hele toer om er iets van te maken. Mijn baard werd geschoren met een roze lady shave en je kunt niet zeggen dat ik nu voorzien ben van een zachte kin. Maar dat terzijde. Het knippen van mijn haar was best wel amusant. Ze begon aan een kant en daarna ging ze verder met de andere. Maar daar had ze teveel vanaf afgeknipt dus de ene kant moest nog een stukje aangepast worden maar daar ging ze ook weer de fout in. Hilariteit alom en ze moest er zelf nog het meeste om lachen. Ik heb haar maar aan laten knoeien en als ik thuis ben dan mag mijn eigen kapper er proberen er weer iets knaps van te maken. Het is vakantie zal ik maar zeggen. Mijn tentje heb ik op het "Creeksyde Holiday Park" opgezet. Het ziet er heel mooi uit, compleet met tv ruimte, lounge kamer en een keuken met alles erop en eraan.

vrijdag 1 maart 2013

Vrijdag 1 maart

Vanacht slecht geslapen; een of andere jodokus had het raam gesloten dus was het erg benauwd met zn 8en in een kamer. Dáárdoor zat ik al om 7 te ontbijten. Een uur later de deur uit voor het laatste stuk richting Kepler Car Park. Het vlakke pad liep grotendeels door bos en een klein stukje over "Wetland". Mijn knieënwaren de eerste anderhalf uur nog wel pijnlijk maar daarna voelde ik ze niet meer. Ze hebben de eerste 2 dagen toch meer te verduren gehad dan ik gedacht had. Dus ik had er al snel een stevig tempo in zitten en dat bleek ook wel want even over half 12 stond ik al bij de auto. M'n rugzak ingeladen en snel naar een camping gereden voor een lange hete douche. Daarna wat kleren gewassen en geluncht. De rest van de middag rustig aan gedaan; beetje gelezen, dagboek bijgewerkt en zo nu en dan een hazeslaapje ertussendoor. Vanavond na het eten nog wat yoghurt en fruit gekocht want ik moet toch wel het eea aanvullen. En straks....heerlijk vroeg naar bed. Morgen ga ik op mijn gemak naar Queenstown rijden  want daar moet ik op 3 maart de tickets voor de Routeburn Track gaan halen die voor mij een dag later van start gaat. Ik hoop dan op 9 maart de tocht volbracht te hebben.

Donderdag 28 feb.

Vanmorgen om kwart over 8 vertrokken richting de "Moturau Hut". Een redelijke vlakke tocht vandaag en dat kon ik wel gebruiken want mijn knieën, na de inspanningen van afgelopen dagen, protesteerden regelmatig. Na zo'n klein uurtje lopen passeerde ik een stuk helling die in zijn geheel ontdaan is van zijn grond en bomen.  In januari 1984 viel er in een etmaal meer dan 300 mm regen. De helling kon toen de regen niet meer afvoeren en is aan schuiven. De rotsen en de restanten van de bomen zie je her en der in het dal opeengepakt liggen.  Verderop in het dal nog 2 van deze verschuivingen, al zijn deze wat kleiner van afgelopen januari, gezien. Verder door bossen (met weer heel veel varens) en over stukken "Wetlands" gelopen. Tegen een uur of 1bij de hut aangekomen. De hut ligt aan "Lake Manapouri" waar we, na het avond praatje en ticket controle van ranger Kay, nog bij het kampvuur gezeten hebben snoepend van warme Marshmallows.

Woensdag 27 feb.

Vanmorgen om half 8 uit bed en in de eetzaal m'n rugzak opnieuw ingepakt. Ontbeten en tegen half negen op stap. Een strak blauwe hemel en weinig wind; dat beloofd dus een mooie dag te gaan worden. Al snel konden de pijpen van mijn brink afgeritst worden en mijn T-shirt met lange mouwen kon ook uit. Na een half uur van het pad af gegaan om de top van Mount Luxmore op 1472 meter hoogte te beklimmen. Dat duurde en half uurtje; wat een vergezichten! Na daar een klein half uurtje van te hebben genoten weer afgedaald naar het pad richting Iris Burn Hut. Een tocht van nog eens 6 uur, boven de boomgrens, over smalle richels, zadels en slingerend langs steile berghellingen. Ik had geluk vandaag want meestal waait het daarboven erg hard; 60 tot 120 km per uur is geen uitzondering.Vaak regent het dan ook nog stevig zodat er reëel gevaar van onderkoeling op de loer licht. Heel erg zwaar op z'n tijd maar o zo mooi! Het laatste stuk naar beneden naar het bos ging ook via een aantal trappen. Ook de weg door het bos naar beneden was zwaar; meer dan 30 haarspeldbochten. Lang leve de aanslag op mijn knieën. In de hut aangekomen een slaapplaats uitgezocht volgens de standaard procedures. Bij de hut stroomt ook een riviertje dus daar heerlijk in gebadderd ondanks dat het heftig koud water was. En de sandflies vonden weer een verse schone tramper dus die vielen ook gelijk en masse aan. Grrr...  S'avonds na het eten een praatje van ranger Robbie. Hij vertelde oa over de "Stroet"(een wezel achtig diertje)en over de Kiwi. Ook liet hij het verschil tussen een mannelijke en een vrouwelijke Kiwi horen. Bij de hut zijn ze s'nachts te horen en soms ook te zien. Er overnachtte ook een groep jongeren van een middelbare school uit Te Anau. Ze waren ongeveer 14 jaar oud en zij liepen de tocht vanuit tegenover gestelde richting. Een leerlinge vertelde dat de "Stroet" er de oorzaak van is dat er in Fjordland zo weinig vogels zijn. Deze beestjes zijn in de 19e eeuw, door de boeren, vanuit Engeland geïmporteerd om ratten te bestrijden. Dat is ook prima gelukt maar de beestjes hebben geen natuurlijke vijanden in Nieuw Zeeland en, in de 18 maanden dat ze gemiddeld leven, zorgen ze voor veel nakomelingen. Ze eten eieren, vogels, ratten en muizen. Nu snap ik ook dat het zo stil is in de bossen. De klas, waarin die leerlinge zit, geeft voorlichting en haalt fondsen op om de bestrijding te kunnen mee financieren. Dus het was ook nog een educatieve avond. Later heb ik tot tegen elven gekaart (7/Nomination) met een Amerikaans stel en 2 geïmporteerde Engelsen. Vandaag was een hele zware dag maar ik heb met volle teugen genoten.

Dinsdag 26 feb.

Vandaag op tijd uit mn bedje gegaan want het wordt een drukke dag. Om half 9 reed ik de camping af om naar de parkeerplaats van de Kepler Track te rijden. Om kwart over 9 had ik mijn rugzak om en liep ik. Vlak bij de parkeerplaats zou een toegangspoort moeten zijn maar die heb ik niet gezien. Het eerste stuk liep door bossen evenwijdig aan de oevers van Lake Te Anau. Na ruim een uur lopen arriveerde ik bij Brod Bay Campsite. In het water speelden allemaal kinderen van een jaar of 10. Onder een groot afdak waren volwassenen net aan de thee. Ik kreeg ook een mok aangeboden. Het bleek een 3 daagse schoolkamp te zijn van een school uit de buurt. Nadat ik een kwartiertje met ze had gepraat, mijn onderstukken van mijn broek had afgeritst en me bespoten had met anti-sandfly, ging ik weer op pad. En dat ging door een mooi stuk regenwoud. Bijna elk stukje op de grond was groen. Allerlei verschillende soorten mossen groeiden daar. Het pad ging steeds steiler omhoog. Ook veel trappen in het parcour, vooral bij de indrukwekkende limestone bluffs en dat ging 3 uur lang door. Best heftig en ik moest verschillende keren stoppen om op adem te komen. Ik gelukkig niet alleen, de meesten moesten soms even gas terug nemen en de tijd nemen om bij te komen. Het laatste uurtje was net boven de bovengrens en gelijk was het pad ook niet zo steil meer omhoog. Hele stukken van het pad zijn zwevend gemaakt zodat je niet op grassen en bloemen loopt die er groeien. Tegen 2en bereikte ik Luxemore Hut dat op 1085 m. hoogte ligt. En wat een mooi uitzicht heb je daar over Lake Te Anau en voornamelijk de zuidarm daarvan. Bij binnenkomst van de hut gelijk de schoenen in een rek en de binnenzolen er half uit gehaald. Dat is een ijzeren regel, ga nooit met loopschoenen een hut in! Eerst een slaapplaats geregeld in de kleine bunkbed kamer. Daar liggen we met zn 14-en. In de keuken achter mn bednummer mijn naam op een lijst genoteerd. Morgenvroeg zet ik achter mijn naam waar ik die dag heen loop. In geval van nood ben je dan sneller te traceren. In de keuken een soepje gemaakt, kopje thee erbij en mn brood gesmeerd. Aan een van de grote tafels alles naar binnen gewerkt. Het ziet er erg netjes uit in de hut. Straks nog een klein uitstapje maken naar de Luxemore Caves zo'n 10 min hier vandaan.