Vanacht slecht geslapen; een of andere jodokus had het raam gesloten dus was het erg benauwd met zn 8en in een kamer. Dáárdoor zat ik al om 7 te ontbijten. Een uur later de deur uit voor het laatste stuk richting Kepler Car Park. Het vlakke pad liep grotendeels door bos en een klein stukje over "Wetland". Mijn knieënwaren de eerste anderhalf uur nog wel pijnlijk maar daarna voelde ik ze niet meer. Ze hebben de eerste 2 dagen toch meer te verduren gehad dan ik gedacht had. Dus ik had er al snel een stevig tempo in zitten en dat bleek ook wel want even over half 12 stond ik al bij de auto. M'n rugzak ingeladen en snel naar een camping gereden voor een lange hete douche. Daarna wat kleren gewassen en geluncht. De rest van de middag rustig aan gedaan; beetje gelezen, dagboek bijgewerkt en zo nu en dan een hazeslaapje ertussendoor. Vanavond na het eten nog wat yoghurt en fruit gekocht want ik moet toch wel het eea aanvullen. En straks....heerlijk vroeg naar bed. Morgen ga ik op mijn gemak naar Queenstown rijden want daar moet ik op 3 maart de tickets voor de Routeburn Track gaan halen die voor mij een dag later van start gaat. Ik hoop dan op 9 maart de tocht volbracht te hebben.
vrijdag 1 maart 2013
Donderdag 28 feb.
Vanmorgen om kwart over 8 vertrokken richting de "Moturau Hut". Een redelijke vlakke tocht vandaag en dat kon ik wel gebruiken want mijn knieën, na de inspanningen van afgelopen dagen, protesteerden regelmatig. Na zo'n klein uurtje lopen passeerde ik een stuk helling die in zijn geheel ontdaan is van zijn grond en bomen. In januari 1984 viel er in een etmaal meer dan 300 mm regen. De helling kon toen de regen niet meer afvoeren en is aan schuiven. De rotsen en de restanten van de bomen zie je her en der in het dal opeengepakt liggen. Verderop in het dal nog 2 van deze verschuivingen, al zijn deze wat kleiner van afgelopen januari, gezien. Verder door bossen (met weer heel veel varens) en over stukken "Wetlands" gelopen. Tegen een uur of 1bij de hut aangekomen. De hut ligt aan "Lake Manapouri" waar we, na het avond praatje en ticket controle van ranger Kay, nog bij het kampvuur gezeten hebben snoepend van warme Marshmallows.
Woensdag 27 feb.
Vanmorgen om half 8 uit bed en in de eetzaal m'n rugzak opnieuw ingepakt. Ontbeten en tegen half negen op stap. Een strak blauwe hemel en weinig wind; dat beloofd dus een mooie dag te gaan worden. Al snel konden de pijpen van mijn brink afgeritst worden en mijn T-shirt met lange mouwen kon ook uit. Na een half uur van het pad af gegaan om de top van Mount Luxmore op 1472 meter hoogte te beklimmen. Dat duurde en half uurtje; wat een vergezichten! Na daar een klein half uurtje van te hebben genoten weer afgedaald naar het pad richting Iris Burn Hut. Een tocht van nog eens 6 uur, boven de boomgrens, over smalle richels, zadels en slingerend langs steile berghellingen. Ik had geluk vandaag want meestal waait het daarboven erg hard; 60 tot 120 km per uur is geen uitzondering.Vaak regent het dan ook nog stevig zodat er reëel gevaar van onderkoeling op de loer licht. Heel erg zwaar op z'n tijd maar o zo mooi! Het laatste stuk naar beneden naar het bos ging ook via een aantal trappen. Ook de weg door het bos naar beneden was zwaar; meer dan 30 haarspeldbochten. Lang leve de aanslag op mijn knieën. In de hut aangekomen een slaapplaats uitgezocht volgens de standaard procedures. Bij de hut stroomt ook een riviertje dus daar heerlijk in gebadderd ondanks dat het heftig koud water was. En de sandflies vonden weer een verse schone tramper dus die vielen ook gelijk en masse aan. Grrr... S'avonds na het eten een praatje van ranger Robbie. Hij vertelde oa over de "Stroet"(een wezel achtig diertje)en over de Kiwi. Ook liet hij het verschil tussen een mannelijke en een vrouwelijke Kiwi horen. Bij de hut zijn ze s'nachts te horen en soms ook te zien. Er overnachtte ook een groep jongeren van een middelbare school uit Te Anau. Ze waren ongeveer 14 jaar oud en zij liepen de tocht vanuit tegenover gestelde richting. Een leerlinge vertelde dat de "Stroet" er de oorzaak van is dat er in Fjordland zo weinig vogels zijn. Deze beestjes zijn in de 19e eeuw, door de boeren, vanuit Engeland geïmporteerd om ratten te bestrijden. Dat is ook prima gelukt maar de beestjes hebben geen natuurlijke vijanden in Nieuw Zeeland en, in de 18 maanden dat ze gemiddeld leven, zorgen ze voor veel nakomelingen. Ze eten eieren, vogels, ratten en muizen. Nu snap ik ook dat het zo stil is in de bossen. De klas, waarin die leerlinge zit, geeft voorlichting en haalt fondsen op om de bestrijding te kunnen mee financieren. Dus het was ook nog een educatieve avond. Later heb ik tot tegen elven gekaart (7/Nomination) met een Amerikaans stel en 2 geïmporteerde Engelsen. Vandaag was een hele zware dag maar ik heb met volle teugen genoten.
Dinsdag 26 feb.
Vandaag op tijd uit mn bedje gegaan want het wordt een drukke dag. Om half 9 reed ik de camping af om naar de parkeerplaats van de Kepler Track te rijden. Om kwart over 9 had ik mijn rugzak om en liep ik. Vlak bij de parkeerplaats zou een toegangspoort moeten zijn maar die heb ik niet gezien. Het eerste stuk liep door bossen evenwijdig aan de oevers van Lake Te Anau. Na ruim een uur lopen arriveerde ik bij Brod Bay Campsite. In het water speelden allemaal kinderen van een jaar of 10. Onder een groot afdak waren volwassenen net aan de thee. Ik kreeg ook een mok aangeboden. Het bleek een 3 daagse schoolkamp te zijn van een school uit de buurt. Nadat ik een kwartiertje met ze had gepraat, mijn onderstukken van mijn broek had afgeritst en me bespoten had met anti-sandfly, ging ik weer op pad. En dat ging door een mooi stuk regenwoud. Bijna elk stukje op de grond was groen. Allerlei verschillende soorten mossen groeiden daar. Het pad ging steeds steiler omhoog. Ook veel trappen in het parcour, vooral bij de indrukwekkende limestone bluffs en dat ging 3 uur lang door. Best heftig en ik moest verschillende keren stoppen om op adem te komen. Ik gelukkig niet alleen, de meesten moesten soms even gas terug nemen en de tijd nemen om bij te komen. Het laatste uurtje was net boven de bovengrens en gelijk was het pad ook niet zo steil meer omhoog. Hele stukken van het pad zijn zwevend gemaakt zodat je niet op grassen en bloemen loopt die er groeien. Tegen 2en bereikte ik Luxemore Hut dat op 1085 m. hoogte ligt. En wat een mooi uitzicht heb je daar over Lake Te Anau en voornamelijk de zuidarm daarvan. Bij binnenkomst van de hut gelijk de schoenen in een rek en de binnenzolen er half uit gehaald. Dat is een ijzeren regel, ga nooit met loopschoenen een hut in! Eerst een slaapplaats geregeld in de kleine bunkbed kamer. Daar liggen we met zn 14-en. In de keuken achter mn bednummer mijn naam op een lijst genoteerd. Morgenvroeg zet ik achter mijn naam waar ik die dag heen loop. In geval van nood ben je dan sneller te traceren. In de keuken een soepje gemaakt, kopje thee erbij en mn brood gesmeerd. Aan een van de grote tafels alles naar binnen gewerkt. Het ziet er erg netjes uit in de hut. Straks nog een klein uitstapje maken naar de Luxemore Caves zo'n 10 min hier vandaan.
