Vanmorgen om half 8 uit bed en in de eetzaal m'n rugzak opnieuw ingepakt. Ontbeten en tegen half negen op stap. Een strak blauwe hemel en weinig wind; dat beloofd dus een mooie dag te gaan worden. Al snel konden de pijpen van mijn brink afgeritst worden en mijn T-shirt met lange mouwen kon ook uit. Na een half uur van het pad af gegaan om de top van Mount Luxmore op 1472 meter hoogte te beklimmen. Dat duurde en half uurtje; wat een vergezichten! Na daar een klein half uurtje van te hebben genoten weer afgedaald naar het pad richting Iris Burn Hut. Een tocht van nog eens 6 uur, boven de boomgrens, over smalle richels, zadels en slingerend langs steile berghellingen. Ik had geluk vandaag want meestal waait het daarboven erg hard; 60 tot 120 km per uur is geen uitzondering.Vaak regent het dan ook nog stevig zodat er reëel gevaar van onderkoeling op de loer licht. Heel erg zwaar op z'n tijd maar o zo mooi! Het laatste stuk naar beneden naar het bos ging ook via een aantal trappen. Ook de weg door het bos naar beneden was zwaar; meer dan 30 haarspeldbochten. Lang leve de aanslag op mijn knieën. In de hut aangekomen een slaapplaats uitgezocht volgens de standaard procedures. Bij de hut stroomt ook een riviertje dus daar heerlijk in gebadderd ondanks dat het heftig koud water was. En de sandflies vonden weer een verse schone tramper dus die vielen ook gelijk en masse aan. Grrr... S'avonds na het eten een praatje van ranger Robbie. Hij vertelde oa over de "Stroet"(een wezel achtig diertje)en over de Kiwi. Ook liet hij het verschil tussen een mannelijke en een vrouwelijke Kiwi horen. Bij de hut zijn ze s'nachts te horen en soms ook te zien. Er overnachtte ook een groep jongeren van een middelbare school uit Te Anau. Ze waren ongeveer 14 jaar oud en zij liepen de tocht vanuit tegenover gestelde richting. Een leerlinge vertelde dat de "Stroet" er de oorzaak van is dat er in Fjordland zo weinig vogels zijn. Deze beestjes zijn in de 19e eeuw, door de boeren, vanuit Engeland geïmporteerd om ratten te bestrijden. Dat is ook prima gelukt maar de beestjes hebben geen natuurlijke vijanden in Nieuw Zeeland en, in de 18 maanden dat ze gemiddeld leven, zorgen ze voor veel nakomelingen. Ze eten eieren, vogels, ratten en muizen. Nu snap ik ook dat het zo stil is in de bossen. De klas, waarin die leerlinge zit, geeft voorlichting en haalt fondsen op om de bestrijding te kunnen mee financieren. Dus het was ook nog een educatieve avond. Later heb ik tot tegen elven gekaart (7/Nomination) met een Amerikaans stel en 2 geïmporteerde Engelsen. Vandaag was een hele zware dag maar ik heb met volle teugen genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten