Maandag 25 feb.

Een rustig dagje vandaag. Vanmorgen bij het DOC de hut tickets gehaald voor de Kepler Track. Het weerbericht is prima behalve dat er morgen misschien een beetje motregen wordt verwacht. De track is, vanwege rotsblokken die 3 weken geleden naar beneden gekomen zijn, iets omgeleid.
Verder heb ik weinig interessants te melden vanuit dit mooie land. De eerst komende dagen heb ik met mijn telefoon geen bereik in de bergen dus ik zal dan ook geen berichten kunnen plaatsen. Dat zal waarschijnlijk zaterdag as wel weer het geval zijn.
Tot dan.

Zondag 24 feb.

Voor vandaag heb ik als een echte toerist betaamt een excursie geboekt. En dat is, voor jullie die mij kennen, wel heel apart. Maar om de "Doubtful Sound" te zien moet je wel daar loopt geen weg naartoe. Om half 11 in gecheckt, mn lunchpakket gekregen en een half uur later ging de boot van wal. Het was nog wel bewolkt maar dat zou vlgs de kapitein zo weg zijn. Tegen de middag was het ook gebeurd. Eerst "Lake Manapouri" naar het westen over gevaren. De kapitein fungeerde ook als gids en vertelde over de omgeving en hun geschiedenis. Na een krap uur een gereedstaande touringcar in samen met een 30 tal Chinezen. Het viel me wel op dat deze groep rustig was..... Om 1 uur voeren we de "Doubtful Sound" op en die tocht zou 3 uur uren. Wat was dit gaaf zeg. Al gelijk na een klein half uur werd de catamaran stil gelegd omdat er een school dolfijnen dicht langs het schip zwom. Zo mooi! Verder naar het begin gevaren van de fjord aan de Tasman Zee. De zee was rustig dus zijn we nog rond een paar kleine, voor de kust liggende, eilandjes gevaren. En daar lagen enkele tientallen zeehonden en zeerobben te zonnen op de rotsen. Een mooi gezicht. Op de terugweg via de andere kant van de fjord gevaren en nog enkele zijarmen van de fjord bekeken. Elke keer zag het er heel anders uit. Fascinerend allemaal. Halverwege kwamen we een andere groep dolfijnen tegen en de motoren gingen uit en iedereen werd gevraagd om absolute stilte in acht te nemen. Het was inderdaad helemaal stil alleen de natuur hoorde je. De dolfijnen kwamen een stuk dichterbij. Na zo'n 10 minuten zin we verder gevaren op volle kracht om de verloren tijd in te halen. Ook zagen we een berg die in tweeen gescheurd was door een aardbeving van een jaar of 10 geleden. Om 4 uur weer voet aan wal gezet en de bus in. En later nog een klein uur met de boot naar Pearl Harbour. Dat laatste stuk zag je iedereen nog heerlijk nagenieten van deze fantastische dag. Om kwart over 6 was ik weer op de camping. Zo een hapje eten en dan morgen de laatste voorbereidingen treffen voor de "Kepler Track" die ik woensdag in een aantal dagen ga lopen.

Zaterdag 23 feb.

Vandaag er een lui dagje van gemaakt. Vanmorgen een handwasje gedaan en mn slaapzak te luchten gehangen. Het was vanacht erg koud (5 graden maar) zodat ik met een long john geslapen heb. Heerlijk ontbeten in het plaatsje en daar liep ik Jolanda, die ik eerder een lift gegeven had, tegen het lijf. Zij ging vandaag met de bus naar "Milfort Sound" en vandaar uit een rondvaart maken over de gelijknamige fjord. Ik ga het morgen doen maar dan in de "Doubtful Sound"; een fjord die iets zuidelijker ligt. Hopelijk krijg ik dolfijnen en misschien ook walvissen en pinguïns te zien. Dat zou gaaf zijn.
Verder vandaag wat gelezen en nog wat informatie over de hutten, waar ik tijdens de Kepler Track verblijf, ingewonnen bij het Tourist office van het DOC. Weinig nieuws dus vandaag. Morgen ongetwijfeld meer.

Vrijdag 22 feb.

Vanmorgen na een nacht met allemaal hazeslaapjes om half negen richting "The Divice". Het was zwaar bewolkt dus dat beloofde wat. Bij TD mijn grote rugzak aan met 20 kilo. Ik beschouw deze track, de "Key Summit" als een trainingsloop voor de "Kepler Track".  De tocht duurt ongeveer 3,5 uur. Het eerste uur was zwaar met die rugzak; mijn lijf was dit niet meer gewend. Daarna ging het beter. De wolken trokken weg en het werd best wel warm. Op de top aangekomen had ik een waazinng uitzicht op besneeuwde toppen van om en nabij de 2000 meter. Het DOC heeft op de top een alpenweide gecreëerd met verschillende bomen, struiken en bloemen. Ook zijn er 4 kleine meertjes in verwerkt. Heel erg geslaagd. Ook kan je van daar uit heel goed op "Lake Marian" kijken. Dit meer op ongeveer 1500 meter hoogte ligt tussen 2 berghellingen in en wordt gevoed door 2 gletchers. Een Duitse knul die er ook was zei dat hij gisteren de tocht naar dat meer had gemaakt en verbluft was door het plaatje. Dus toen ik tussen de middag weer beneden was gelijk gevraagd aan een DOC medewerkster hoe ik daar moet komen. Zij had het zelf met kerst jl gedaan en was zelfs gaan zwemmen in het koude water. Het schijnt een speciale belevenis te zijn. Dus hup ik erheen; het is maar kwartier met de auto. De tocht begint met een swingbridge en mooi aangelegde paden. Maar dan na een minuut of 20 begint de ellende. Van een pad is nauwelijks nog sprake; lopen over rotsen en boomstronken. Vreselijk zwaar, zeker met deze temperaturen. Vandaag is het bijna 29 graden. Ik ben vaak gestopt om weer op adem te komen; en zelfs even gedacht om de pijp aan Maarten te geven. Na dit gevecht 2 uur te hebben volgehouden was daar eindelijk toch de beloning; een diepblauw meer tussen de berghellingen vol in de zon. Alle pijn is dan weer snel vergeten.  Nadat ik weer een beetje afgekoeld en bij gekomen was toch maar de stoute schoenen aangetrokken en gaan zwemmen. En ja hoor ik verwachtte het al, het water is Focking koud! Maar dat geeft zo'n kick. Na een paar minuten er snel weer uit en me op een rots opgewarmd. Heerlijk genieten van het magnifieke uitzicht. De terugtocht ging een stuk makkelijker maar je moet daardoor wel erg oppassen. Op de parkeerplaats een appeltje weggewerkt en terug gereden naar Te Anau waar ik op een camping sta. Eindelijk eentje met een douche.lol. Ik heb een waanzinnige mooie dag beleefd en ben nu zo rozig ala de pest..hihih. Dus zo nog een kopje thee en dan gauw onder de wol.

Donderdag 21 feb.

Vandaag ben ik via Te Anau naar Milford Sound gereden. In Te Anau in een "Hunt and Fishing" winkel een gastankje gekocht. Voor mijn fotocamera had ik geen goede batterijen van huis meegenomen, ze waren binnen de kortste keren leeg, dus bij een foto speciaalzaak goede gekocht. Nu kan ik weer naar hartelust foto's maken. Tegen 12en, na eerst koffie met een warme muffin gehad te hebben, richting Milford Sound. Een rit van ruim 100 km. Tegen half 2 brak de zon door n zag het er gelijk een stuk vriendelijker uit. Het eerste stuk ging door een dal met geel gekleurd dor gras met aan weerszijden spitse bergen. Verder ben ik nog een paar keer uitgestapt Im foto's te maken; wat een mooie natuur! De laatste 40km waren wel het hoogtepunt van de trip. Steile bergwanden tot 2400 meter hoog met verschillend gletchers. Ik vond het niet alleen mooi; met mij busladingen vol met Chinezen......lol
Milfort Sound als plaats stelde weinig voor. Het is eigenlijk niets meer dan een grote terminal voor dag cruises en een paar chique lodges. Dus na en half uur had ik het wel weer gezien en reed weer terug.  Na klein half uurtje kwam ik bij "The Divice". Dat is het eind- of beginpunt van de Routeburn Track die ik vanaf 4 maart ga lopen. Daar even op de verschillende kaarten gekeken en zag dat vandaar uit ook nog eendaagse tochten vertrekken. Dus dat ga ik morgen dan maar doen. Verderop een campeer plekje gevonden om de nacht door te brengen. Tent opgezet en gegeten en voeg mn mandje in.

Woensdag 20 feb.

Vanmorgen om 9 uur aan het rijden. Mijn eerste doel zijn de Nieuw Zeelandse "Niagara Falls" bij het plaatsje Niagara. Dan denk je ook dus dat je te maken krijgt met een hoge en brede waterval. Niets is minder waar! Een medewerker van het DOC, aan wie ik de weg vroeg, vertelde mij dat het hooguit een halve meter hoogteverschil is. Hier hoefde ik dus eigenlijk niet naar te zoeken; zonde van mijn tijd. Dus doorgereden naar "Curio Bay" waar het "Petrified Forrest" ligt. Dit ligt tegenwoordig in een baai. De resten van het bos zijn versteend. Van bovenaf kun je de fossiele resten van de stammen goed zien liggen. Het bos is 180 miljoen jaar oud. Ook wonen daar geel-ogige pinguïns. De beste tijd om ze te kunnen zien is avonds tussen 7 en 8 uur. Daarna doorgereden naar "Slope Point"; dit is het meest zuidelijke punt van het zuidereiland. De wind waait daar voornamelijk uit westelijke richting en dat kan je goed aan de bomen zien. Aan de landzijde zijn ze nagenoeg kaal en de takken en bladeren wijzen naar het oosten. Een fraai gezicht. Doorgereden naar de stad "Invercargill" en daar aan de kant van de weg geluncht. Verder naar "Lake Monowai"; dat ligt aan het einde van een 10 km gravelweg. Ik dacht daar de nacht door te brengen maar er werd hard gewerkt om een dam te verstevigen met grote machines dus dat ging hem niet worden. Op de terug weg kom ik een vrachtauto tegen die zo hard rijdt dat ik niets meer zag toen hij mij passeerde op de gravelweg. Gelijk gestopt en na een minuut of 3 zag ik eindelijk weer iets zien. In Manapouri aan het gelijknamige meer een plaatsje voor mijn tent gevonden en in de camping keuken mijn eten klaar gemaakt. En straks op tijd mn slaapzak in.

Dinsdag 19 feb.

Vanmorgen was het best wel fris toen ik opstond maar volgens een local zou het kwik makkelijk boven de 30 graden gaan uitstijgen. Dus leek het me een goed plan om snel door te reizen naar de oostkust; daar is het toch een paar graden koeler. Maw heb de zon niet gezien vandaag en het was best frisjes. Vandaag heb ik een beetje de tourist uitgehangen... Eerst in Millton op een terras een Long Black genuttigd en een plan de campagne gemaakt voor de rest van de dag. Eerst via Balclutha naar "Nugget Point". Daar staat op een uitstekende rots een vuurtorentje. De rotsen steken stijl het water uit. Verschillende soorten zeemeeuwen gezien en ook een aantal zeehonden. Ik zag ook jongen met elkaar spelen nadat een local mij daarop attent had gemaakt. Daarna richting "Parakaunui Falls". Op foto's in de verschillende folders ziet het er wonderschoon uit maar in het echt viel het me toch wel iets tegen. Ook heb ik de "Malai Falls Track" gedaan naar de "Malai Falls"en de "Horseshoe Falls". Op het bordje staat dat het een track van ruim een half uur heen en weer is maar ik was na een ruim kwartier al weer bij de auto. Maar ok, toch fijn dat ik ze gezien heb. Door richting het westen. Vlak bij Papatowai zag ik een benzinepompje rn daar wilde ik mijn tank vol gaan gooien maar na 18 liter kwam er niets meer uit de slang; out of petrol dus. Heb ik ff mazzel. De 2 Engelse vrouwen die ook nog wilde tanken moesten hun geluk maar elders gaan proberen. Achter het benzine stationnetje ligt een "Standard DOC Campsite" dus verder rijden voor een camping hoefde dus ook niet meer. Straks eten maken en dan weer vroeg de veren in. Na het eten ben ik nog het strand opgegaan. Je komt dan uit n een diepe inham in de kustlijn die alleen met hoog water volloopt.  Aan de kant van de camping hellen de oude bomen horizontaal over en op het strand. Ben daarna die inham uit gelop tot de zee. Woeste brandings golven. Volgens de folders komen surfers uit Nieuw Zeeland en ver daarbuiten de golven van de zuidelijke oceaan met hun surfplanken berijden.

Maandag 18 feb.

Vanmorgen via de westkant van Lake Wanaka richting Treble Cone gereden. De laatste 20 km gingen over een gravel weg. Wat een herrie van rondvliegende stenen. Ik had al snel door dat je geen 30 km per uur moet rijden want dan wordt je helemaal door elkaar geschud. Zo'n 60 a 70 is het mooiste. Op die weg liepen gewoon koeien en schapen los. Op een bepaald moment kon ik niet verder omdat de dames en heren koe geen stap wilden verzetten. Na een tijdje gaven ze hun verzet op en kon ik weer verder. Hetzelfde gebeurde 2x met de schapen.
Aan het einde van deze weg beginnen verschillende korte en meerdaagse tracks. Ik koos voor de Rob Roy Glacier Track. Een redelijk zware van 4 uur. Eerst gelopen over een paar glooiende alpenweiden en via een swingbridge de rivier over gestoken. Een swingbridge is een brug die aan beide zijden met staalkabels verbonden is. Er mogen zich op deze brug maar max. 5 personen tegelijkertijd bevinden. Een echte wiebelbrug.... Door het bos over een te smal en slecht onderhouden pad naar boven gelopen. Grotendeels evenwijdig aan een wit schuimende rivier die het smeltwater van de gletcher afvoerd. Hele mooie watervallen gezien. Na 2 uur ploeteren kreeg ik eindelijk de beloning: een fantastisch uitzicht op besneeuwde bergtoppen en de Rob Roy Glacier. Heel erg indrukwekkend vond ik. Na een ruim kwartier van het uitzicht te hebben genoten ving ik de terugtocht weer aan. Ondanks dat meestal naar beneden lopen makkelijker gaat was dat met deze track niet het geval. Veel loszittende stenen en natte secties (van smeltwater)onderweg. Om kwart voor 1 liep ik de parkeerplaats weer op en tegen enen de auto maar weer in. In Wanaka nog een paar dingetjes gekocht en doorgereden richting Dunedin aan de Zuid-Oost kust. Het eerste stuk van State Highway 8 gaat voornamelijk door kaal en rotsachtig gebied. Een stuk langs een stuwmeer gereden met diep blauw water. Bij het plaatsje Clyde bevond zich de dam. Voorbij het plaatsje Alexandra wordt er veel fruit geteeld. Je kan het zo gek niet bedenken of ze telen het wel. Bij het plaatsje Ettrick mijn tent op een campsite opgezet. Morgen verder rijden naar de kust.

Zaterdag 16 feb.

Vandaag toen ik wakker werd was het helder en kon ik vanuit mijn kamer in de hostel de besneeuwde bergtoppen zien dus normaal gesproken gaat de gletcher tocht vandaag wel door. Op een terras koffie gedronken en daarna me omgekleed voor de tocht. Na een instructie richting de heli platforms en ingestapt. De vlucht ging langs de hellingen, net onder de wolken door, en na nog een rondje over de gletcher zijn we er midden op geland. Na het bevestigen van de stijgijzers onder de schoenen gingen we onder begeleiding van een gids verder naar boven.  We hebben door gletcher gleuven gelopen en veel geklauterd. Ook was er een gat in de gletcher waar je je doorheen kon laten zakken. Er zat wel een bocht in en daar kwam ik in vast te zitten. Kreeg het wel eventjes benauwd. Maar met behulp van een touw kwam ik toch wel uit. Ongeveer na een uur brak het wolkendek en scheen de zon op de gletcher en gelijk zag het er ineens heel anders uit. Sommige ijs blokken legen een mooie blauwe gloed...prachtig. Na ruim 2 uur werden we weer door een heli opgehaald en waren we tegen half 4 weer in het dorp. Dit was een machtige belevenis. Nadat alle spullen weer ingeleverd waren kreeg ik nog een goodie-bag mee met daarin onder andere een dvd met opnames van de Franz Josef Glaciers. Dus dat wordt thuis nog eens goed nagenieten. Later een Nederlands meisje een lift gegeven die ook naar het zuiden wil. In Haast ging zij een hostel in en heb ik mijn tentje opgezet.
Dit was een top dag waar ik nog geregeld aan terug zal denken.

Zondag 17 feb.

Vanmorgen om 10 uur richting Wanaka vertrokken. Een prachtige rit langs een hele brede rivier bedding. Na verschillende tussenstops voor oa een waterval, vergezichten in de middag in Wanaka aangekomen. Dit toeristisch plaatsje ligt aan de zuidkant van "Lake Wanaka". De hele dag een strak blauwe hemel en een temperatuur van ongeveer 25 graden. Op sommige bergtoppen ligt nog sneeuw. Heb eerst een plaatsje op de plaatselijke camping geboekt en daarna het terras op voor een bier. De zomervakantie is voorbij en je ziet alleen nog backpackers. Een heerlijk sfeertje. Op de camping samen met Jolanda ge-BBQt en daarna afscheid van haar genomen want zij gaat morgen liftend naar Queenstown. De BBQ werd verhit nadat je er 1$ in de gleuf liet glijden.
Op het strand in de late avondzon mijn dagboek geschreven en m'n blog bijgewerkt. Zo nog een koffie op en terras scoren.

Vrijdag 15 feb.

Vandaag was een rustige dag tot 2 uur s'middags toen ik me meldde bij de Heli Guided Hike Tour. Heb betaald en op een laptop een eindeloos lang formulier ingevuld over de risico's die het zou kunnen opleveren en over je gezondheid. De stijgijzers op maat gemaakt en de nodige instructies gekregen. We waren met een groep van 10 personen die verdeeld over 2 heli's de tocht zouden gaan maken. Vlak voordat we vertrokken werd ons medegedeeld dat de tocht geen doorgang zou vinden vinden van wege de verslechterende weer situatie; de bewolking was in een half uur tot in het dal gezakt. Dikke shit dus! Maar veiligheid boven alles en dat is maar goed ook. Gelijk voor morgen half 12 geboekt want het zou fijn zijn dat het toch nog ging gebeuren voordat ik doorreis. Gelijk het Nederlands meisje die ik morgen en lift zou geven ingelicht dat het morgen toch iets anders gaat dan afgesproken. Geen probleem voor haar; gaat de heli-hike door dan vertrekken we om half 4 en anders tussen de middag. Dus nu het terras op voor een heerlijke tap "Speight" biertje.

Donderdag 14 feb.

Vanmorgen alles op m'n gemak gedaan. Ik ging pas tegen tienen weg richting de gletchers. Arriveerde er om half 2 en boekte voor 4 nachten in een hostel (2 pers. kamer). Na de lunch naar het einde van de Franz Josef gletcher gelopen. Een half uur gelopen op keien en nog eens keien. Bij het einde was de gletcher goed te zien. Een machtig gezicht moet ik toegeven. Het smeltwater is het begin van de rivier de Waiho. Wat deze gletcher en de Fox gletcher, die hier 25 km verderop ligt, zo speciaal maakt is dat nergens ter wereld een gletcher zo dicht bij een kust uitmondt. In dit geval maar 20 kilometer. Weer terug in het dorp heb ik mn gletcher tocht van zondag vervroegd naar morgenmiddag zodat ik zaterdag weer hier weg kan. Ook wat ansichtkaarten gekocht voor verzending naar het thuisfront. De toeristische excursie naar Doubtful Sound heb ik ook geboekt. Die duurt een hele dag en vertrekt vanuit Manapouri, in Fjordland, over Lake Manapouri dan een half uurtje met een bus en daarna een boottocht over de fjord Doubtful Sound. In de fjord zijn de mooiste watervallen te aanschouwen evenals dolfijnen. Dat zit dus ook in de pocket.
Toen ik om 6 uur weer in de hostel kwam was er een vegetarische soep voor de gasten gekookt dus dat ging er na zo'n dag wel in. S'avonds de ansichtkaarten geschreven en gekletst met andere backpackers. 
De tweede foto is het enorme stenenbed wat achterbleef na het smelten van de gletcher sinds de laatste 100 jaar.

Woensdag 13 feb.

Vanmorgen toen ik wakker werd regende het dus de tent nat ingepakt en achter het stuur gekropen. Na ongeveer een kilometer zag ik dat er een 20 minute track was; "Tunnel Terrace Walk". Deze gaat eerst door een 40 meter lange smalle tunnel (gelukkig had ik mijn hoofdlamp meegenomen) en daarna slingerend door dicht bebost gebied. Het einde van de track ging weer door een zelfde tunnel en kwam uit 100 meter links van de parkeerplaats. Dus dat was mijn ochtendwandeling voor deze dag. Deze tunnels werden gemaakt door goudzoekers zodat het voor hun makkelijker was om naar de vindplaatsen te kunnen komen.
Daarna terug gereden naar Greymouth om ani-histamine tabletten te kopen, want ondanks de zalf was het bijna de hele nacht weer krabben geblazen.
In de bibliotheek kan je gratis met een pc op internet. Het was erg druk dus moest ik een afspraak maken. Uiteindelijk kon ik om kwart voor twaalf. Ik wil de Routeburn track als ik hem gelopen heb ook weer terug lopen zodat ik gelijk weer bij mijn auto ben. Ik heb mazzel want in de laatste hut was er nog maar 1 plaats over en die is voor mij. Dus dat is dan nu ook geregeld.
Na de lunch doorgereden richting Hokitika, een klein dorpje aan de zee, maar wel met een hele grote stenen kerk. Het is best wel vreemd dat die kerk opgebouwd is uit steen. De meeste gebouwen zijn houten gebouwen; dat wordt gedaan vanwege de vele aardbevingen die dit land teisteren (een houten huis beweegt een beetje mee).
Aan Lake Mahinapua m'n tent opgezet en heerlijk in het meer gezwommen. Het water had een heerlijke temperatuur. Even en wasje gedaan en een mok thee gezet.
Op de foto met het afdak daar ligt een oude stoom aangedreven raderbootje onder die hier in 1890 op het meer gebruikt werden.
Straks een heerlijke maaltijd in elkaar flansen...:-)

Dinsdag 12 feb.

Vandaag om half 8 eruit en rustig de tent ingepakt. Deze was drijfnat van de regen van afgelopen nacht. Als ontbijt had ik een power müsli reep en een hand vol met noten mix. Een uurtje later was ik weer op weg. Na een paar kilometer reed ik door Mitchells Gully, een stadje met een dozijn huizen. Volgens de Engelsman die ik gisteren op de camping trof was dat eind 19e eeuw, vw de goudvondsten, een bloeiende stad geweest met wel meer dan 45.000 inwoners. Nadat al het goud gedolven was trok iedereen er net zo snel weer weg.
Bij de Pororai rivier heb ik de auto op een parkeerplaats gezet en heb een track van ruim 2 uur gelopen langs de rivier door een stuk regenwoud. Erg vochtig was het dus ik moest mijn tempo naar beneden bijstellen.
Daarna verder over State Highway 6 naar het zuiden. Deze weg is door Lonely Planet verkozen in de top 10 van meest bijzondere kustwegen ter wereld. Enorm mooie vergezichten; enerzijds de gevarieerde begroeiing van de bergen aan de linker kant van de weg anderzijds rechts de enorme golven die tegen de rotsen en op het strand beuken. De weg is vaak nat van de nevel die daarbij ontstaat. Ik ben meerdere keren uitgestapt om van dit schouwspel te genieten. Bij Punakaiki uitgestapt om de "Pancake Rocks and Blowhole" te aanschouwen. Zelfs hier kom je busladingen Chinezen met gids tegen..lol. De naam "Pancakes" is gekozen omdat er horizontale gleuven in de rotsen zitten; alsof het een stapel pannenkoeken betreft. De "Blowhole" is een groot gat recht naar beneden van ongeveer 2 voetbalvelden groot in de rotsen. Dmv een horizontale gleuf kan het woeste water erin komen. Als zo'n golf dan tegen de achterwand van dat gat komt dan lijkt het alsof je een explosie hoort. Al met al een machtig geluid en gezicht!
Bij het informatie kantoor van het D.O.C. een heli-hike geboekt voor aanstaande zondag. Het weer zal dan weer beter zijn (geen laaghangende bewolking zoals nu). Van de 3 uur dat dit duurt begin ik met een half uur heli-sightseeing over de bergen en de verschillende gletchers, wordt ik op de Franz Josef Glacier gedropt waar ik 2 uur met een gids ga lopen. Daarna weer opgepikt door de heli en nog een half uur vliegen. En eenmaal weer op de grond lekker nagenieten in een hot thermal spring.  Wat een leven....
De volgende stop was een apotheek in Greymouth waar ik een anti-histamine crème heb gekocht tegen de ontzettende jeuk die de beten van de sandflies nalaten. Ik wordt helemaal geschuffeld van die beesten! Verder naar het zuiden schijnen ze nog vele malen agressiever te zijn. Dat wordt nog meer spuiten en smeren. Later op de dag een basic-campsite gevonden in Gouldsborough; óók alweer een stadje met een groot goudkoorts verleden. De tent daar opgezet en gekookt oftewel een kommetje heet water in een zakje gedaan en heerlijk pasta gegeten. En ik had gelijk een vriend erbij; een Weka die rond me blijft hangen. Een Weka is een soort bruine tamme kip die je overal tegenkomt. Voor morgen heb ik nog geen vastomlijnde plannen.

Maandag 11feb.

Waar ik gisteren een voorgevoel over had is dan toch gebeurd. Vannacht heeft het aardig geregend en vanmorgen waren de bergen in zijn geheel ingepakt in een grijs wolkendek. Heb een local gevraagd of dat vandaag nog weg zou trekken en zijn antwoord was dat dit wel een dag of 3 nog zou aanhouden. Op de site van MetServ ( de Nieuw Zeelandse KNMI ) gekeken en er werd veel regen en wind voorspeld. Al met al genoeg redenen om de boel te cancellen. Een heli transport in de wolken dat is me dan veel te duur. Misschien dat ik in mart een 2e poging ga wagen. Dus de auto in richting Westport. Onderweg nog een keer gestopt om de machtige hoge golven te aanschouwen. Een heerlijk geluid ook.
In Westport en lunch gescoord en op naar "Seals Foulwind". Daar huisvest zich de grootste zeehondenkolonie van het land. Een mooie wandeling erheen van ruim een uur. Aangekomen op de plek waar je ze kan aanschouwen viel het toch wel een beetje tegen. Ik zag er maar 5. De meesten zijn ook te zien tussen november en januari omdat ze dan jongen. Naar toch wel leuk om ze te kunnen gezien te hebben in hun natuurlijke habitat. Daarna verder richting Charleston. Even daarvoor een camping gevonden bestierd door een Duitser die vlak na de Chernobyl ramp de knoop heeft doorgehakt om te verhuizen naar Nieuw Zeeland. Hij heeft er een leuke camping neergezet naast een riviertje. Nadat ik mn tentje heb opgezet een heerlijk biertje gedronken en gekletst met de Duitser, een import Engelse metselaar en een import Schot. Avonds een overheerlijke home-made pizza gehad en tegen half tien mn slaapzak in geschoven.

Zondag 10 feb.

Vanmorgen om half 9 ingepakt en naar het noorden vertrokken langs de kust naar Kamarea. Al snel slingerde de weg de dicht begroeide bergen in. De max. snelheid is 100 km per uur; alsof je die snelheid überhaupt kan halen en het dan nog kan navertellen ook. Om 11 uur reed ik Kamarea binnen en ben gelijk op zoek gegaan naar het plaatselijke vliegveldje. Dat was helemaal uitgestorven. Ik zag een bordje "Heaphy Track" staan dus daar maar naartoe. Een groot gedeelte ging over een gravel weg zoals je die hier nog veel tegenkomt. Aan het einde van de weg kom je in een klein natuurpark uit aan de Kohaihai rivier die op die plaats de Tasman Zee inloopt. Hier begint of eindigd de "Heaphy Track". Heb hier even rondgelopen en genoten van een wilde zee en witte strand. Weer terug in Karamea getankt en in de supermarkt nog het eea ingeslagen. Óók een zonnehoed gekocht met een nekflap want als de zon schijnt dan is die meedogenloos. Ingecheckt bij "Last Resort motel" en de heli vervoerder gebeld om duidelijke afspraken voor morgen te maken. Ik wordt om 11 uur opgepikt bij het einde van de Kohaihai rivier. Daar parkeer ik mijn auto zodat als ik de tocht volbracht heb gelijk mn auto ter beschikking heb. Het openbaar vervoer hier is toch heel anders dan dat we in Nederland gewend zijn. De rest van de middag lekker gelezen en vanavond een heerlijke dikke steak op mijn bord gehad. De eerstkomende dagen worden het gevriesdroogde maaltijden eten. Het weer baart mij wel wat zorgen. De bergtoppen zijn verhuld door donkere wolken; dat betekent weinig goeds. Dus fingers crossed!

Totdat ik van deze tocht weer terug ben in de bewoonde wereld heb ik geen internet en kan dus ook niet bloggen.

Vrijdag 8 februari

Vanmorgen na een heerlijk ontbijt vertrokken uit Hanmer Springs dat bekend is door zijn natuurlijke hete bronnen. Een hele mooie rit gehad richting de westkust. Wat een natuurschoon. Bij Lewis Pass even gepauzeerd bij n meertje hoog in de bergen en in Reefton brood, yoghurt en een ijsje gehaald. In Lyell, een oud goudwinnings gebied,een basic campsite van het D.O.C. gevonden. D.O.C. staat voor Department Of Conservation. Deze overheids instelling beheert alles in Nieuw Zeeland wat met de natuur te maken heeft. Voor het eerst kamperen in mijn nieuwe tent. Nadat de tent om half 6 stond een wandeltocht van iets meer dan 2 uur gemaakt. De meerdaagse tocht gaat over "The Old Ghost Road" en begint met een wiebelige hangbrug over een creek. Een mooie wandeling over smalle stijgende paadjes in een bod. Heb veel varens op stam gezien van soms wel 8 meter hoog. Heel indrukwekkend. Nadat ik weer bij mijn tent was eten gemaakt (gevriesdroogd) en nog even van de warme zon genoten. Veel sandflies op de campsite en volgens mij moeten ze allemaal mij hebben, wat een k..beesten zeg.
Zo een kopje koffie maken en dan lekker naar bed.
ps... omdat er weinig bereik is betreffend mobiel internet kan het voorkomen dat de berichten die ik  posts op deze blog wat later gepubliceerd worden.

Donderdag 7 februari

Vandaag is er een nationale feestdag in Nieuw Zeeland; herdacht wordt het verdrag dat ondertekend is tussen de Engelsen en de Maories. We hebben besloten om Banks Peninsula ( een schiereiland ten oosten van Christchurch) te verkennen. Vlak voor Christchurch zag ik de gevolgen van de laatste aardbeving erg goed. De wegen zijn zwaar beschadigd en zitten vol met hobbels en bobbels. Hard rijden kan dus niet. Hele wijken zijn onbewoonbaar verklaard. Ik zag oa een fietspad dat over een lengte van wel een kilometer ruim 2 meter onder water is verdwenen. Zo bizar allemaal!
Eergisteren is er in die stad nog een naschok geweest van 3,8 op de schaal van Richter. Het episch centrum lag maar op 3 km diepte.
Het was een bewolkte dag met tot 2 uur regelmatig een buitje. Heerlijk koffie gedronken met een rabarber mufin geserveerd met 'n yoghurt dip.
Ik heb mooie vergezichten gezien. De heuvels waren van origine begroeid met hoge bomen maar de Engelsen bieren hebben die bijna allemaal plat gebrand om schapen te kunnen houden. De meeste wegen bestaan hier uit een soort groffe gravel die 4x per jaar met een speciale wagen weer gelegaliseerd worden. Ook ben ik in Akaroa geweest van waaruit je een tocht op zee kunt maken om met dolfijnen te zwemmen. Dat zal ik waarschijnlijk over 4 weken doen. Het schijnt een mooie ervaring te zijn. Weer in Christchurch nog een paar inkopen gedaan (oa een trekkers tentje die zwaar in de aanbieding was) en daarna via een bierstube weer naar huis. Vanavond lekker ge-BBQ-t. Morgenvroeg vertrek ik samen met Bea naar Hammer Springs waar hete bronnen zijn. We overnachten daar en dan rij ik vrijdag door naar de Alpen waar ik ga lopen.

De eerste tocht

Vandaag een beklimming van Mount Richardson (1048 mtr. hoog) gemaakt samen met 3 vrienden van mijn gastheer (2 kiwis; Rodney en Tim beiden piloten en David, een import Engelsman).
Het was een heftige tocht; de klim van 2 uur naar de top ging over bijna niet onderhouden paden. Alleen maar stenen en door regengeulen van sons wel 60 cm diep. Ik ging vaak kapot.Wat was dat heftig. De jet-lag zal er heus wel debet aan zijn geweest. Vaak onderweg gestopt om even op adem te komen en even rond te kijken. Veel takken en stammen waren met iets zwarts bedekt. Het bleek een soort fungus te zijn en de insecten dien daar hun behoefte op. Aan inieminie draadjes zit dat in de vorm van een klein druppeltje. Dat smaakt heel erg zoet en dat ruik je ook in het bod. Een zoete geur. En dus ook heel veel bijen dus. Eenmaal boven aan de top is daar toch de beloning. Een waanzinnig uitzicht. Daar boven ons brood gegeten en weer langs een andere kan naar beneden. Tegen 3 uur weer bij de auto en naar huis voor een douche. Daarna nog bijna 2 uur geslapen en naar David waar een BBQ georganiseerd was samen met de andere lopers en hun partners. Een zeer geslaagde dag dus.