Vrijdag 22 feb.

Vanmorgen na een nacht met allemaal hazeslaapjes om half negen richting "The Divice". Het was zwaar bewolkt dus dat beloofde wat. Bij TD mijn grote rugzak aan met 20 kilo. Ik beschouw deze track, de "Key Summit" als een trainingsloop voor de "Kepler Track".  De tocht duurt ongeveer 3,5 uur. Het eerste uur was zwaar met die rugzak; mijn lijf was dit niet meer gewend. Daarna ging het beter. De wolken trokken weg en het werd best wel warm. Op de top aangekomen had ik een waazinng uitzicht op besneeuwde toppen van om en nabij de 2000 meter. Het DOC heeft op de top een alpenweide gecreëerd met verschillende bomen, struiken en bloemen. Ook zijn er 4 kleine meertjes in verwerkt. Heel erg geslaagd. Ook kan je van daar uit heel goed op "Lake Marian" kijken. Dit meer op ongeveer 1500 meter hoogte ligt tussen 2 berghellingen in en wordt gevoed door 2 gletchers. Een Duitse knul die er ook was zei dat hij gisteren de tocht naar dat meer had gemaakt en verbluft was door het plaatje. Dus toen ik tussen de middag weer beneden was gelijk gevraagd aan een DOC medewerkster hoe ik daar moet komen. Zij had het zelf met kerst jl gedaan en was zelfs gaan zwemmen in het koude water. Het schijnt een speciale belevenis te zijn. Dus hup ik erheen; het is maar kwartier met de auto. De tocht begint met een swingbridge en mooi aangelegde paden. Maar dan na een minuut of 20 begint de ellende. Van een pad is nauwelijks nog sprake; lopen over rotsen en boomstronken. Vreselijk zwaar, zeker met deze temperaturen. Vandaag is het bijna 29 graden. Ik ben vaak gestopt om weer op adem te komen; en zelfs even gedacht om de pijp aan Maarten te geven. Na dit gevecht 2 uur te hebben volgehouden was daar eindelijk toch de beloning; een diepblauw meer tussen de berghellingen vol in de zon. Alle pijn is dan weer snel vergeten.  Nadat ik weer een beetje afgekoeld en bij gekomen was toch maar de stoute schoenen aangetrokken en gaan zwemmen. En ja hoor ik verwachtte het al, het water is Focking koud! Maar dat geeft zo'n kick. Na een paar minuten er snel weer uit en me op een rots opgewarmd. Heerlijk genieten van het magnifieke uitzicht. De terugtocht ging een stuk makkelijker maar je moet daardoor wel erg oppassen. Op de parkeerplaats een appeltje weggewerkt en terug gereden naar Te Anau waar ik op een camping sta. Eindelijk eentje met een douche.lol. Ik heb een waanzinnige mooie dag beleefd en ben nu zo rozig ala de pest..hihih. Dus zo nog een kopje thee en dan gauw onder de wol.

Donderdag 21 feb.

Vandaag ben ik via Te Anau naar Milford Sound gereden. In Te Anau in een "Hunt and Fishing" winkel een gastankje gekocht. Voor mijn fotocamera had ik geen goede batterijen van huis meegenomen, ze waren binnen de kortste keren leeg, dus bij een foto speciaalzaak goede gekocht. Nu kan ik weer naar hartelust foto's maken. Tegen 12en, na eerst koffie met een warme muffin gehad te hebben, richting Milford Sound. Een rit van ruim 100 km. Tegen half 2 brak de zon door n zag het er gelijk een stuk vriendelijker uit. Het eerste stuk ging door een dal met geel gekleurd dor gras met aan weerszijden spitse bergen. Verder ben ik nog een paar keer uitgestapt Im foto's te maken; wat een mooie natuur! De laatste 40km waren wel het hoogtepunt van de trip. Steile bergwanden tot 2400 meter hoog met verschillend gletchers. Ik vond het niet alleen mooi; met mij busladingen vol met Chinezen......lol
Milfort Sound als plaats stelde weinig voor. Het is eigenlijk niets meer dan een grote terminal voor dag cruises en een paar chique lodges. Dus na en half uur had ik het wel weer gezien en reed weer terug.  Na klein half uurtje kwam ik bij "The Divice". Dat is het eind- of beginpunt van de Routeburn Track die ik vanaf 4 maart ga lopen. Daar even op de verschillende kaarten gekeken en zag dat vandaar uit ook nog eendaagse tochten vertrekken. Dus dat ga ik morgen dan maar doen. Verderop een campeer plekje gevonden om de nacht door te brengen. Tent opgezet en gegeten en voeg mn mandje in.